Op de zondagavond van de Mercedes-Benz FashionWeek Amsterdam was het de beurt aan Jonathan Christopher Homme, die zijn collectie Nexum (SS15) presenteerde. In een bomvol Transformatorhuis op het Westergasterrein werden sportieve en klassieke elementen samengebracht op een stomende catwalk.
De catwalk was omgetoverd tot ‘swamp of life’; gedecoreerd met donkere takken, mist en origami vogels boven de catwalk. De modellen verschenen op hun kwetsbaarste moment; vol littekens, bezweet, onder het stof en hun haar woest naar voren, alsof ze net uit het moeras kwamen. De ontwerper ziet zichzelf als een vrije geest die rondwaart in een moeras; gebonden door de stappen die je zet, maar ‘wat er ook gebeurt, altijd positief blijven’. En zo kwam er toch een positief geluid uit het moeras.
Transparant
De collectie was stoer en kwetsbaar tegelijk, met leer als hoofdmateriaal en transparante details. Zo zagen we leren broeken met doorschijnende tops en ruimvallende blouses, afgewisseld met grofgebreide wollen stukken en klassieke shorts. De transparante inzetten lieten niets aan de verbeelding over en tonen strak afgetrainde torso’s, waar af en toe een litteken doorheen schemerde.
Spannende stofjes
Zwart was de hoofdkleur van de collectie, afgewisseld met grijstinten en oranje accenten. Geen vernieuwend kleurenpallet, maar door materiaalkeuze nog altijd fris en stoer. Jonathan Christopher heeft een neus voor spannende stofjes; zo gebruikte hij leer, chiffon, crêpe wol en zijde. Comfortabele materialen werden gemakkelijk gemixt met ruige, soms stugge stoffen. De leren tassen en riemen werden ook door Jonathan Christopher ontworpen.
Kwestbaar
Opvallend is de combinatie tussen klassieke elementen en sportieve stukken. Een geperforeerd leren bomberjack viel op door de verschillende kleurschakeringen en werd gecombineerd met een klassieke short. “Geperforeerd leer waar een andere stof doorheen schijnt symboliseert de kwetsbaarheid”, lezen we in het persbericht. Ruimvallende stukken hadden de overhand in de collectie.
Genderstructuren
In vorige collecties zagen we naast de terugkomende transparante stoffen ook slepen en rokken, die de verschillen tussen de genders ophieven. Dit keer zat de vrouwelijkheid in de tops met watervalhals, lange blouses tot op de knie, en decolletés met strass steentjes. Ook werden klassieke pantalons uitgevoerd als strakke glimmende shorts. Het is kenmerkend voor Jonathan Christopher; altijd op zoek naar de genderstructuren, en niet bang om deze ter discussie te stellen.
Beelden: Fashion Rollers
DOWNTOWN FASHIONWEEK REPORT: TO THE FUTURE AND BACK
Hoe verhoudt de hedendaagse mode zich tot het verleden? Op deze vraag gaf mode-conservator Bianca du Mortier antwoord in haar Masterclass ‘Back to the future’, tijdens het MBFWA downtown-programma ‘Zalando presents 10 days of Downtown’ in het Rijksmuseum. Daarnaast sprak mode-ontwerpster Esther Dorhout Mees over haar werk en presenteerde zij een muzikaal tableau vivant op de Eregalerij.
Een masterclass over de modegeschiedenis en verbanden met de hedendaagse mode is een welkome verdieping in het modegeweld tijdens de Mercedes-Benz Fashion Week Amsterdam. In het auditorium van het Rijksmuseum werden 300 belangstellenden verwelkomd, van journalisten, modeprofessionals tot fashionista’s en andere geïnteresseerden. De mode-conservator van het Rijksmuseum, Bianca du Mortier trapte af met een presentatie waarin oude technieken en gebruiken moeiteloos verbonden werden aan de meest recente collecties van bekende ontwerpers.
Kunst van het borduren
Mode is een eeuwenoud fenomeen en niet dikwijls worden oude technieken opnieuw gebruikt, zij het met een moderne twist. Zo is een geborduurde jurk uit de zomercollectie 2014 van Oscar de la Renta gemakkelijk terug te voeren op een ouder ontwerp: de bruidsjurk van Helena Slicher (1737-1776), die ze droeg toen ze trouwde met Aelbrecht baron Slingeland (1732-1801). Eeuwenoude grafures en prenten laten zien dat de kunst van het borduren daadwerkelijk een kunst is.
Bont en veren
Ook sprak Du Mortier over andere technieken die ieder kledingstuk tot leven kunnen wekken, van 3D-bloemenapplicaties tot het gebruik van bont en veren. Waar bont vroeger via de leerlooier bij de bontwerker kwam, wordt bont inmiddels ook in andere vormen geproduceerd: gekleurd en synthetisch. Fendi en Alexander McQueen zijn ontwerpers die hier graag mee werken. Met de nieuwste technieken is het ook mogelijk om bont in een andere stof te laten overlopen, hetgeen voor een spannend effect zorgt.
Met de hand
Ook het kantklossen komt aan bod; een kunstig ambacht, wat ook in het heden een plek heeft gevonden in de mode. De komst van machinaal kantklossen is weliswaar een feit; de echte kenner ziet de kwaliteit van het met de hand gekloste kant. Tevens wordt een relatief nieuwe techniek aangewend; het gebruik van reptielenhuid, veelvuldig gebruikt in hedendaagse collecties van Miu Miu en Lanvin.
De grote hamvraag is natuurlijk: waarom terug grijpen op vroeger? “De maatschappij verandert, de tijdsgeest en technieken veranderen, maar het gaat nog steeds om het lichaam”, verklaart Du Mortier.
Uiten zonder woorden
“Kleding is voor mij een uiting zonder woorden”, zegt mode-ontwerpster Esther Dorhout Mees in het daaropvolgende interview, “mijn gedachten gaan door mijn potlood”. Inspiratie kan door van alles zijn, een situatie, een patroon, een gedachte. Zo deed ze onderzoek naar de trillingen in water, die uiteindelijk ook in verband staan met gedachten en emoties, want ons lichaam bestaat ook voor een groot deel uit water. In een andere collectie werd ze geïnspireerd door de nerven en het ringenpatroon van bomen, hetgeen ze vertaalde in spannende prints. Het proces van idee tot volledige collectie duurt zeven maanden, waarbij het proces minstens zo belangrijk is als het eindresultaat.
Droomwereld
De afsluiting van het Downtown-programma op dag 6 was een muzikaal tableau vivant, waarbij een compilatie van de laatste drie collecties van Dorhout Mees werd getoond op de Eregalerij. De modellen werden bijgestaan door verschillende muzikanten en een zangeres, die een prachtige droomwereld creëerden tussen de grootmeesters in de kunst.
Beelden: Peter Stigter via Waldorf Salon en Rijksstudio
Museum report: Step in the world of Iris
Ze studeerde zes jaar geleden af en nu al is Iris van Herpen (1984) een van de grootste modeontwerpers van Nederland. En hoewel er vorig jaar al een tentoonstelling in het Centraal Museum werd georganiseerd met werk van Van Herpen, doet het Groninger Museum daar nu een schepje bovenop met een solotentoonstelling.
Iris van Herpen is pas een paar jaar bezig en toch al een grote naam in de mode-industrie. Tijdens haar studie aan de ArtEZ Hogeschool voor de Kunsten Arnhem liep Iris stage bij Alexander McQueen in Londen. In 2007, een jaar na haar afstuderen startte ze haar eigen modelabel. Vanaf toen ging het snel; er volgden shows in Parijs, Londen en natuurlijk Amsterdam. Lady Gaga is een groot fan en ook zangeres Björk wordt gespot in een ontwerp van Van Herpen. Toonaangevende modetijdschriften als Vogue, Número en Harper’s Bazaar staan in de rij. En hoewel Iris van Herpen pas net begonnen is (ze noemt zichzelf nog een ‘groentje’), is haar werk al vaak genomineerd en geprezen. Zo won ze al verscheidene prijzen: de Mercedes-Benz Dutch Fashion Award, Dutch Fashion Incubator Awards, Dutch Accessory Awards, de Dutch Designer Awards (RADO) en de Dutch Media Awards. Haar 3D-jurk werd door Time Magazine uitgeroepen tot één van de beste vijftig uitvindingen van het jaar.
Een plens
Een opvallende modeontwerper is ze zeker. Op unieke wijze combineert Iris van Herpen verschillende technieken in haar werk. Traditioneel vakmanschap en noest handwerk gaan samen met innovatieve technieken. Ze begon met fijne, handgemaakte bewerkingen van metaal en leer. Wat krijg je dan? Jurken die deden denken aan half vergaan hout, skeletten en insecten. Nu print ze 3D-jurken en bewerkt ze leer in dunne reepjes met een porselein-look. En voor haar collectie Crystalisation (2010) bootste ze een plens water na, die over je heen komt. Simpelweg door met veel geduld een plaat plastic met een föhn in de juiste vorm te boetseren. Uitgangspunt voor haar werk; ‘een vorm van zelfexpressie, waarbij associaties en fascinaties over de werkelijkheid van alledag vertaald worden naar een collectie’. Zo werden de roompluimen bij de Botlek (Havengebied bij Rotterdam, red.) inspiratie voor haar collectie Smoke. Voor de draagbaarheid hoef je het niet te doen, maar de nieuwe silhouetten zijn zeer indrukwekkend. Veelal grote schouderpartijen met ingewikkelde structuren en rokken met volumineuze vormen. Sculpturen die organisch en futuristisch aan doen.
Kronkels
De sterke sculpturen krijgen de meeste aandacht in het Groninger Museum. In Utrecht lag die aandacht anders; daar werden werk en inspiratie van Van Herpen vergeleken met de eigen collectie van het museum. Gelukkig is er in Groningen wel veel aandacht voor de kleding. In zeven zalen maar liefst, waar kale poppen de kledinghangers zijn van Iris’ werk. Een zwarte jurk bestaande uit ronde buisjes plastic die nauwkeurig aan elkaar geregen zijn en samen een kronkelend geheel vormen op de pop. Of het mooie in punten uitlopende jurkje van plexiglas. Verderop een ingewikkeld vlechtwerk van reepjes leer, een korset met indrukwekkend hoge mouwtjes, eveneens van gevlochten leer. En ook heel prachtig; de gevouwen kragen van roomwitte stof die de halslijn en schouders bedekken, waar een schelp het uitgangspunt voor was. Met trends heeft het niets te maken, deze collecties staan op zichzelf. Zoals haar collectie Radiation Invasion, waar Iris onzichtbare straling en signalen voor telecommunicatie als uitgangspunt nam. Met leer mouleerde ze rond de pop, zodat er een gelaagde kronkelende structuur ontstond, die de straling verbeelde. Iedere collectie heeft een eigen thema of verhaal.
Catalogus
Naast de kledingstukken ook foto’s van Bart Oomes, die haar werk fotografeerde. Zonder poppen of modellen, zonder opsmuk. Hierin staat het ontwerp centraal, als een autonoom kunstwerk. Door mooie belichting en belijning even mooi als de ontwerpen zelf. Gelukkig zijn de foto’s ook terug te zien in de prachtige catalogus (het eerste boek over het werk van Iris), begeleid door een essay van mode journalist Jean Paul Cauvin.
Verdieping
Een solotentoonstelling van zes jaar portfolio, kan dat? Ja, met Iris kan dat. Maar toch mist er iets in Groningen. Zo werd er geen aandacht besteed aan de samenwerkingen met andere ontwerpers, zoals die met schoenenmerk United Nude. En door de statische opstelling bleef het voor een modeleek gissen naar de verhalen achter haar collecties. Een projectie van shows dan wel interviews met Iris hadden de boodschap beter overgebracht. Ook waren schetsen en andere inspiratiebronnen een interessante verdieping geweest op het tentoongestelde werk. Over de tentoonstellingen zei de ontwerpster zelf: “in Utrecht heb ik vooral laten zien hoe het allemaal begint, hier het resultaat”. Ze wilde de overlap zoveel mogelijk vermijden. Toch jammer, want bij een solotentoonstelling wil je alles weten, van begin tot eind. Een stap in de wereld van Iris, maar hopelijk kunnen we de volgende keer wat langer ronddwalen.
De eerste solotentoonstelling van Iris van Herpen is nog tot 23 september te zien in het Groninger Museum.
In de Nieuwe Revu: wat vind ik van Supertrash?
Deze week sta ik in de Nieuwe Revu! Dit zei ik over Olcay Gulsen…
Backpackersstyle: back to basic
Een wereldreis is niet bedoeld om modieus voor de dag te komen. Met slechts 18 kg op je rug op je rug is er geen plaats voor een LBD of een paar killerheels. Natuurlijk zijn er altijd (veelal Britse) dames die de Australische kust met een knalroze koffer (lees: maat zeilschip) bereizen, maar die worden als reizigsters amper serieus genomen met hun stijl- en wimperkrultangen. Als je maanden op reis bent, leef je basic.
Je staat er versteld van hoe weinig 18 kg in je backpack eigenlijk voorstelt. Het meeste gewicht gaat op aan shampoo, zonnebrand en andere flesjes. Ook je Lonely Planet is geen veertje. En dan natuurlijk; je kleren. Met een reis van een paar maanden voor de boeg moet je op ieder weertype voorbereid zijn en dat betekent: laagjes, laagjes, laagjes. Een kleine opsomming van de kledingstukken waar ik mij vier maanden mee vermaakt heb: een jeans, legging, twee shorts, twee rokjes, vestje, een hoody, drie shirtjes, drie hemdjes, een fleecetrui (niet sexy maar zo handig), een regenjas, een sjaal, sokken, ondergoed en drie bikini’s. That’s it. Ik herhaal: that’s it. Ik kan het me zelf ook amper voorstellen, want zelfs mijn beste vrienden hebben mij nog nooit in een zelfde outfit betrapt. Vaak werd mij gevraagd: “neem je geen hakken mee? Laat je ze echt thuis? Jij?!” Ja echt, ik liet ze thuis. Vier maanden en tien dagen liep ik afwisselend op slippers, ballerina’s en –onmisbare en ontzettend sexy- bergschoenen. En vooral op blote pootjes.
Deed ik dan helemaal niks ‘fashionables’ de afgelopen maanden? Jawel. De enige tick die ik niet kon afleren: nagellak. Na een week naturel over het Australische strand te hebben getrippeld kon ik niet anders dan de meest onnatuurlijke kleur op mijn nagels te smeren: fluoriserend oranje. Misstaat zeker niet bij gebruine voetjes in paradijslijk wit zand. Feest aan mijn voeten. Heerlijk! Slippertjes aan en gaan!
Anyway, na maanden met dezelfde shirtjes en shorts begon het toch wel te kriebelen. De jurkjes in modieuze Australische winkels keken mij smachtend aan en ook een paar killerheels kon ik amper weerstaan. En na bijna vijf maanden ben ik weer thuis en mag ik me weer in mijn Filippa K dress hijsen, voorzien van mijn prachtige Italiaanse peeptoes. Geen fijner gevoel dan een vrouwelijk jurkje met killerheels. Maar toch… af en toe verlang ik nog even naar die simpele afgeragde teenslippers met backpackersvoetjes, oranje nageltjes met een pleister om mijn teen. Want wat was het geweldig…
Publicatie: A shaded view on me
Op de fashion blog A Shaded View on Fashion heeft Marcelo Horacio Maquieira geschreven over mij en mijn examenwerk!
